Pages

This is default featured slide 1 title

Go to Blogger edit html and find these sentences.Now replace these sentences with your own descriptions.

This is default featured slide 2 title

Go to Blogger edit html and find these sentences.Now replace these sentences with your own descriptions.

This is default featured slide 3 title

Go to Blogger edit html and find these sentences.Now replace these sentences with your own descriptions.

This is default featured slide 4 title

Go to Blogger edit html and find these sentences.Now replace these sentences with your own descriptions.

This is default featured slide 5 title

Go to Blogger edit html and find these sentences.Now replace these sentences with your own descriptions.

Thursday, 18 April 2013

18 වැනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය


18 වැනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය ජනතා පරමාධිපත්‍යයට පූර්ණ අවස්ථාවක් දීමක්

මහාචාර්ය ගාමිණී සමරනායක
18 වැනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය තුළින් මහජන පරමාධිපත්‍යය ක්‍රියාත්මක කිරීමට පූර්ණ අවස්ථාව ලබාදෙන බවත් රටක ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදීව පත්වූ නායකත්වය ඉවත් කෙරෙනවා නම් එසේ කළ යුත්තේ මහජන ඡන්දයෙන් මිස ව්‍යවස්ථා සීමාවකින් නොවිය යුතු බවත් මහාචාර්ය ගාමිණී සමරනායක මහතා පවසයි.
සිළුමිණ සමඟ 18 වැනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය පිළිබඳව සම්මුඛ සාකච්ඡාවකට එක්වෙමින් මහාචාර්යවරයා මේ ප්‍රකාශය කළේය. එහිදී ඇසූ ප්‍රශ්න කීපයක් හා ඒවාට මහාචාර්යවරයා දුන් පිළිතුරු මෙසේය.
* මේ ඉදිරිපත් කර ඇති ව්‍යවස්ථා සංශෝධන ගැන කතා කළොත්?
18 වැනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය මේ වෙනකොට කැබිනට් මණ්ඩලයට ඉදිරිපත් කොට මේ මස 8 වැනිදා පාර්ලිමේන්තුවට ඉදිරිපත් කිරීමට නියමිතයි. මෙතැනදී මූලික වශයෙන් ජනාධිපතිවරයකුට එම ධූරය සඳහා ඉදිරිපත්වීම දෙවතාවකට සීමා කරමින් ව්‍යවස්ථාවේ තිබූ වගන්තිය ඉවත් කිරීමට තීරණය කර තිබෙනවා. අනෙක් කරුණ ජනාධිපති ධූරයට පත්වන පුද්ගලයා අනිවාර්යයෙන්ම මාස තුනකට වරක් පාර්ලිමේන්තුවට සහභාගි විය යුතුය යන වගන්තිය ඇතුළු වෙනවා. අනෙක් සංශෝධනය තමයි 17 වැනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය යටතේ පත් කරන ව්‍යවස්ථා සභාවේ සාමාජික සංඛ්‍යාව 10 සිට පහ දක්වා අඩු කිරීම. මේව තමයි මූලික වශයෙන් 18 වැනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය යටතේ ඉදිරිපත් කර තිබෙන්නේ.
* දේශපාලන විද්‍යාව පිළිබඳව විද්‍යාර්ථියකු ලෙස මේ කරන්න යන සංශෝධන දකින්නේ කොහොමද?
මෙතැනදි වඩා වැදගත් කරුණ තමයි ජනාධිපතිවරයකුට ජනාධිපති ධූරය සඳහා ඉදිරිපත් විය හැකි දෙවතාවක සීමාව ඉවත් කිරීම. මේ සමඟම මෙතෙක් අවිනිශ්චිතව තිබුණ විධායක ජනාධිපති ක්‍රමය ද කැබිනට් විධායක ක්‍රමය ද යන කාරණාව දැන් නිශ්චිත විසඳුමකට පැමිණ තිබෙනවා.
විධායක ජනාධිපති ක්‍රමය පිළිබඳව අදහස පළමුවෙන් ඉදිරිපත් කරනු ලැබුවේ මේ ක්‍රමය 1978 දී හඳුන්වා දුන් ජේ.ආර්.ජයවර්ධන හිටපු ජනාධිපතිතුමා විසින් 1967 වසරේදී. ඔහුම මේ අදහස යළිත් වරක් 1972 ව්‍යවස්ථා සංශෝධන සභාවට ඉදිරිපත් කළා. ජේ.ආර්.ජයවර්ධන මහතා 1977 බලයට පැමිණීමෙන් පසුව 1978 ඉදිරිපත් කළ දෙවැනි ජනරජ ව්‍යවස්ථා යටතේ ;ම් ක්‍රමය ක්‍රියාත්මක කරනු ලැබුවා.
ඔහු මේ ක්‍රමය මඟින් මූලික වශයෙන් බලාපොරොත්තු වුණේ සංවර්ධන වේගය ඉක්මන් කිරීම කියන කාරණාවයි. ඔහු විශ්වාස කළා මේ ක්‍රමය තුළ ලංකාවේ සංවර්ධනයට අත්‍යවශ්‍ය දේශපාලන ස්ථාවරභාවය ලැබෙනවා කියලා. මේ පිටුපස එක්තරා ප්‍රමාණයකට 1971 කැරැල්ලක් ඇතිවීම යන කාරණාවත් බලපාන්න ඇති කියලයි මං හිතන්නෙ. එම කාරණයෙනුත් පෙන්නුම් කළේ රටේ දේශපාලන ස්ථාවරත්වයේ ඇති වැදගත් කමයි.
ඒ වගේම පසුගිය කාලය තුළ පැවැති ජනවාර්ගික යුද්ධය සම්බන්ධයෙන් විශේෂයෙන් එය පරාජය කිරීමට ක්‍රියා කිරීම පසුපස ඇති ප්‍රධානම සාධකය ලෙස ජනාධිපතිතුමා ඉටු කළ විශාල වැඩ කොටස එම ජනාධිපතිපති ධූරය හා සම්බන්ධ බලතල හා එම ධූරයේ පැවැත්ම කියන සාධක ඉදිරිපත් කරන්න පුළුවනි.
* මේ ක්‍රමය නිතර විවේචනයට ලක්වුණා. අගමැති ක්‍රමයට යන්නත් කතා කෙරුණා..?
අගමැති ක්‍රමයෙන් විධායක ජනාධිපති ක්‍රමයට ගියත් විධායක ජනාධිපති ක්‍රමයෙන් අගමැති ක්‍රමයට හැරුණ රටක් හොයාගන්න අමාරුයි. දියුණුවෙමින් පවතින අප වැනි රටවල ශීඝ්‍රයෙන් රට සංවර්ධනය කිරීමේ වුවමනාව තිබෙනවා. මේ වුවමනාව මනාව ඉෂ්ට කර ගන්නත් අපේ රට මුහුණදී තිබෙන ජනවාර්ගික ප්‍රශ්නය විසඳාගන්නත් විධායක ජනාධිපති ක්‍රමය තිබීම වැදගත් වෙන බව කිව හැකියි. අපේ රටේ දේශපාලන පක්ෂවලත් යම්කිසි ආකාරයක ජනවාර්ගික පදනමක් දකින්න තිබෙනවා. ඒ නිසා පාර්ලිමේන්තු මැතිවරණවලදී ජනතාවගේ ඡන්දදායක චර්යාව සැලකීමේදී දකින්නට තිබෙන්නේ දේශපාලන ස්වරූපයකට වඩා බොහෝවිට ජනවාර්ගික, ආගමික හෝ ප්‍රාදේශීය ස්වරූපයක්.
නමුත් ජනාධිපතිවරණයකදී පෙන්නුම් කරන ලක්ෂණය තමයි සියලුම ජනවාර්ගිකයන් ප්‍රධාන දේශපාලන පක්ෂ හා සම්බන්ධව කටයුතු කිරීම. එසේම ඊට සමාන්තරව දේශපාලන තීන්දුවලට අවතීර්ණය වීමත් දක්නට පුළුවන්. ඒ නිසා ජනවාර්ගික ස්වරූපයට වෙනස්ව දේශපාලන වශයෙන් ඡන්දය දීම කියන කාරණාව එතැනදී වැදගත් වෙලා තියනවා. ඒ නිසා මම දකින්නේ එතන තියෙන්නේ දේශපාලන අනුකලනයක්. ඒ දේශපාලන අනුකලනය ජනවාර්ගික සමඟිය ඇති කිරීමට ප්‍රධාන වන බව සඳහන් කළ හැකියි.
* මේ කරන්න යන සංශෝධනවලින් ජනතා පරමාධිපත්‍යයට අවහිර කිරීමක් කෙරෙන බවට චෝදනා කරනවා?
නැහැ. ජනතා පරමාධිපත්‍යය අනුව තීරණ ගැනීමට ඉඩදීම තමයි මේ සංශෝධනවල පරමාර්ථය.
මෙතෙක් කල් ජනාධිපතිවරයකුගේ ධූර කාලය දෙවතාවකට සීමා කිරීම නිසා යම් ප්‍රමාණයකට මේ රටේ දියුණුවට වැඩ කරන්න පුළුවන් නායකයකුට ලැබෙන අවස්ථාව දෙවතාවකට සීමා වෙනවා. අපේ රටේ අද තත්ත්වය ගත්තත් ජාතික තලයේ නායකයන් විශාල සංඛ්‍යාවක් දකින්න නැහැ. ඒ වගේම රටක ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී නායකත්වය ව්‍යවස්ථාවේ සීමාවකින් නොවෙයි ඉවත් කළ යුත්තේ. ජනතාව ගේ කැමැත්ත අනුවයි ඒ තීරණය ගත යුත්තේ.
මේ නිසා මම දකින්නේ මේ ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය යටතේ ජනතාවගේ පරමාධිපත්‍යය තවදුරටත් ක්‍රියාත්මක කිරීමට රුකුලක් ලැබී තිබෙනවා. ජනාධිපතිවරයකුට ඡන්දයට ඉදිරිපත් විය හැකි සීමාව ඉවත් කෙරෙනවා. ජනාධිපතිවරණයට ඉදිරිපත් වී පරාජයට පත්වූ පුද්ගලයකුටත් දෙවරක් නොවෙයි ඕනෑම වාර ගණනක් ඉදිරිපත් වෙන්න පුළුවන්නේ.
ඒ නිසා මම කල්පනා කරනවා මෙම තීන්දුව ව්‍යවස්ථාවට බැහැරව මහජන කැමැත්තට මෙම ප්‍රතිසංස්කරණ මඟින් ඉඩ ලබාදීම අතිශයින්ම වැදගත් කියා. එය සාධනීය ලක්ෂණයක් ලෙස මම හිතනවා. මගේ මතය රටේ නායකයා පත්කිරීමේදී ව්‍යවස්ථාව තුළින් මහජන කැමැත්තට බාධාවක් නොවිය යුතුය යන්නයි.
* 17 වැනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය වෙනස් කරන්නත් මේ සංශෝධනය තුළින් යෝජනා කෙරෙනවා..?
17 වැනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයෙදිත් අප දැක්ක කාරණාව තමයි ඒ මඟින් බලාපොරොත්තු වුණ කාරණා ඉටුවුණේ නැහැ කියන එක. ඒ තුළින් බලාපොරොත්තු වුණ යහපාලනය ඉටුවුණේ නැතුවා වගේම රටේ ආණ්ඩුවේ ක්‍රියාකාරිත්වය ඇන හිටියා. ඒ නිසා 17 වැනි සංශෝධනය ක්‍රියාත්මක වුණේ නැහැ. 17 සංශීධනයේ තිබුණ අඩුපාඩු දුර්වලතා මඟහරවා එය ක්‍රියාත්මක විය හැකි තත්ත්වයකට 18 වැනි සංශෝධනය මඟින් පත්කිරීමත් රටට වැදගත්. තෙමසකට වරක් ජනාධිපතිවරයා පාර්ලිමේන්තුවට සහභාගිවීම තුළින් මෙතෙක් කල් ව්‍යවස්ථාදායකය හා විධායකය අතර තිබුණ දුරස්ථභාවය ඉවත් වී සමීපස්ථ බවක් ඇතිවෙනවා.
ඒ නිසා 18 වැනි සංශෝධනය මඟින් 17 වැනි සංශෝධනයේ තිබුණ දුර්වලතා ඉවත් කර ලංකාවේ ඉදිරි සංවර්ධනය හා ජාතික සමඟිය වර්ධනය කිරීමේ තත්ත්වයකට රට ගෙනියන බව කිව හැකියි.
* මේ සංශෝධනය තුළින් ඒකාධිපති ක්‍රමයකට පාර කැපෙන බවටත් චෝදනා කරනවා නේද?
මෙතන එහෙම එකක් වෙන්නේ නැහැනේ. බ්‍රිතාන්‍යයේ තියෙන්නේ අගමැති ප්‍රමුඛ විධායක කැබිනට් ක්‍රමය. ඇමෙරිකාවේ තිබෙන්නේ විධායක ජනාධිපති ක්‍රමය. මේ ක්‍රම දෙකම මහජන ඡන්දයෙන් ක්‍රියාත්මක වන ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී ක්‍රමයි.
විධායකයේ ජනාධිපති ධූරයක් තිබෙනවාද, ජනාධිපතිගේ ධූර කාලය දෙවතාවකට සීමා කරනවාද නැතිනම් එම සීමා ඉවත් කරනවාද යන කාරණා මත නෙවෙයි ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී හෝ ඒකාධිපති ක්‍රම හඳුනාගන්නේ.
පසුගිය කාලයේ ජාතික හා ජාත්‍යන්තර තලයේ දේශපාලනයේ ඇති වැදගත්කම මත යම් රටක කැබිනට් විධායකයක් බොහෝවිට ජනාධිපති විධායකයක් බවට පත්වුණ බවයි සඳහන් වන්නේ. ඒ නිසා ජනාධිපති විධායකයක් මතුපිටින් සලකා බලා පත්වීමට ඇති සීමා ඉවත් කිරීම ඒකාධිපති ක්‍රමයකට පාර කැපීමක් ලෙස හඳුන්වාදීම වැරැදි බවයි කිව යුත්තේ.
ඒකාධිපති වෙන්නේ මහජන කැමැත්ත නොසලකා හැරීමෙන් මහජන කැමැත්ත නොසලකා මහජනතාවට තමන්ගේ දේශපාලන අභිමතය බලහත්කාරයෙන් ප්‍රචණ්ඩත්වයෙන් පවරනවා නම් තමයි. එවැන්නකට මෙම ව්‍යවස්ථා සංශෝධන මඟින් ඉඟියක් හෝ නොකරන බව කියන්න පුළුවන්. මෙතන ඡන්ද ක්‍රමයට අවහිර කිරීමක් බහුතර පාලනයට අවහිර කිරීමක් නොව තීරණ ගැනීම ඡන්දදායකයාට බාර කිරීමටනෙ යෝජනා කරන්නේ.
* ඒ හැරත් කැබිනට් අනුමැතියෙන් පසු රටේ ප්‍රධාන පක්ෂ දෙකෙන් එකක් ලෙස ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂය මෙම සංශෝධන සඳහා පූර්ණ අනුමැතිය දී තිබෙනවා..?
ශ්‍රී ලංකා නිදහස පක්ෂය ප්‍රධාන එක්සත් ජනතා නිදහස් සන්ධානය ක්‍රියාත්මක වන්නේ සමාජ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී මූලධර්මයන්ට අනුවනේ. එය මැතිවරණ තුළින් සර්වජන ඡන්ද බලය තුළින් මහජන ඡන්දය තුළින් බලයට පැමිණ එම බලය පවත්වාගෙන යන ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී දේශපාලන පක්ෂයක්. එවැනි පක්ෂයක් කිසිසේත් ව්‍යවස්ථාව වෙනස් කිරීම තුළින් ඒකාධිපතිත්වයකට යාමට කටයුතු කරනවා කීම පිළිගත නොහැකි කරුණක්. ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂයේ දේශපාලන ඉතිහාසය තුළින් පෙන්නුම් කරදී ඇති කාරණාව නම් එය ඒකාධිපතිත්වයට එරෙහිව ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයට පක්ෂපාතීව කටයුතු කරන පක්ෂයක් බවයි.
රටක ආණ්ඩු ක්‍රමයක් පිළිබඳව සලකා බැලීමේදී ඒ රටේ අවශ්‍යතා පිළිබඳව සලකා බැලිය යුතුයි. අද මේ රට විශාල විපර්යාසයකට මුහුණ දී සිටින රටක් වශයෙන් සඳහන් කරන්න පුළුවන්. අවුරුදු තිහක යුද්ධයකට මුහුණ දීමෙන් පසුව අද වෙනකොට දැවැන්ත සංවර්ධන ප්‍රයත්නයකට මුහුණ දී සිටින රටක් කියන්න පුළුවන්. ශීඝ්‍ර සංවර්ධනයක් කෙටි කාලයක් තුළ අත්කරගැනීම රටේ අනාගතයට බලපාන කාරණාවක්. ඒ සඳහා දේශපාලන ස්ථාවරත්වය පවත්වාගැනීම අත්‍යවශ්‍ය කාරණාවක්. එම තත්ත්වයන් සැලකීමේදී ජනාධිපති විධායකය ලංකාවේ විධායක ක්‍රමය වශයෙන් පවත්වා ගැනීමට හා එහි ධූර කාලය මහජන කැමැත්තට අනුව තීන්දු කිරීම ඉතාම කාලෝචිත කාරණාවක් වශයෙන් සඳහන් කරන්න පුළුවන්.
* එ.ජා.ප.ය අසූ ගණන්වල ඡන්ද නොපවත්වා ඒ වෙනුවට ජනමත විචාරණ පවත්වන්න ලාම්පු කලගෙඩි සෙල්ලම ගෙනාවා. මැතිවරණ සිතියම අකුලන්න කතා කළා. නමුත් මේ සංශෝධන මඟින් තීන්දු ගැනීම ජනතාවට බාරදෙන්න නේද කටයුතු කරන්නේ?
ඔව්. අපට මතකයි 1980 ගණන්වල හිටපු ජේ.ආර්. ජනාධිපතිවරයා 1982 පැවැත්වීමට නියමිතව තිබුණ. මහමැතිවරණය නොපවත්වා ප්‍රජාතන්ත්‍ර විරෝධීව ජනමතවිචාරණයක් පැවැත්වීමට ඉදිරිපත් කළ ප්‍රධානම තර්කය. රටේ ජාතික සංවර්ධනය සඳහා මැතිවරණ සිතියම අවුරුදු දහයකින්වත් හැකිලිය යුතු බව ඔහු කිව්වා. නමුත් මේ කරන්න යන්නේ කිසිසේත් ඡන්ද කල් දමන මගඩියක් නොව තීන්දු තීරණ ගැනීමේ අයිතිය මහජනතාව අතටම පත්කිරීමක්. මෙමඟින් තවදුරටත් මහජන කැමැත්තට වඩා වැඩි අවකාශයක් ලැබෙනවා.
හුඟදෙනෙක් අමතක කර තිබෙන කාරණාවක් නම් රටේ ජනවාර්ගික යුද්ධය නිම කිරීම සඳහා මහින්ද රාජපක්ෂ ජනාධිපතිතුමා කරනු ලැබූ විශිෂ්ටතම කැපකිරීම. වරක් මට හමුවූ යුගෝස්ලාවියානු ජාතිකයෙක් කීවේ ‘උඹලාට හොඳ නායකයෙක් හිටිය නිසා උඹලාගේ රට කෑලිවලට නොකඩා එක්සත්ව තබා ගැනීමට හැකිවුණා. අපේ රටට එවැනි නායකයෙක් නොසිටි නිසා අපේ රට කැබලිවලට කැඩී ගියා’ කියන කරුණයි.
මෙම කාරණාවෙන්ම අපේ ජනාධිපතිතුමා රටේ පැවැත්මට කරනු ලැබූ මහා දායකත්වය හොඳින්ම පෙන්නුම් කරනවා. එබඳු නායකයකුට මහජනතාවගේ කැමැත්තට අනුව රටේ විධායක බලයේ සිටීමට අවස්ථාව සැලැසීම ඒකාධිපතිත්වයක් ලෙස සැලකිය හැක්කේ කුමන දේශපාලන මිනුම් දඬු අනුවදැයි ප්‍රශ්න කළ යුතුයි. මේ අනුව සැලකීමේදී වර්තමාන ලංකාවේ ආර්ථික සමාජ සංවර්ධනය උදෙසා හා දේශපාලන සුරක්ෂිතභාවය සඳහාත් ඒ වගේම ජනවාර්ගික ඒකාග්‍රතාවය හා ජනවාර්ගික අනුකලනය සඳහාත් අත්‍යවශ්‍ය කාරණාවක් වශයෙන් 18 වැනි ව්‍යවස්ථා සංශෝධනය හඳුන්වා දෙන්න පුළුවන්.

13 වැනි සංශෝධනය

1987 ජුලි 29 වන දින ඉන්දු - ලංකා ගිවිසුම අත්සන් කිරීමෙන් අනතුරුව එළැඹි කාලය පුරා මෙරට දේශපාලන න්‍යාය පත්‍රයේ ඉහළින්ම සඳහන් වූයේ 13 වන ව්‍යවස්‌ථා සංශෝධනය පිළිබඳවයි. ඒ එම ව්‍යවස්‌ථා සංශෝධනය මගින් මෙරට බෙදා වෙන් වෙන බවට එල්ල වූ චෝදනාව හේතුවෙනි. 


ඉන්දු - ලංකා ගිවිසුම අත්සන් කිරීමට පෙර කාලය තුළ දී එවකට මෙරට ජනාධිපතිවරයා වූ ජේ. ආර්. ජයවර්ධන මහතා ද 13 වන ව්‍යවස්‌ථා සංශෝධනය බඳු වූ ව්‍යවස්‌ථා සංශෝධනයකට එරෙහි වුවත් ඉන්දියානු බලපෑම මධ්‍යයේ ඉන්දු - ලංකා ගිවිසුම අත්සන් කිරීමෙන් අනතුරුව සිය ස්‌ථාවරය වෙනස්‌ කරමින් 13 වන ව්‍යවස්‌ථා සංශෝධනය වෙනුවෙන් පෙනී සිටින ස්‌ථාවරය දක්‌වා සිය ස්‌ථාවරය වෙනස්‌ කළහ. එසේ වුවත් මෙරට බහුතර ජනතාව පළාත් සභා ක්‍රමය අහෝසි කළ යුතුය යන ස්‌ථාවරයේ දිගින් දිගටම පසු විය. නමුත් මෙරට ක්‍රියාත්මක සමහර දේශපාලන පක්‌ෂ පළාත් සභා ක්‍රමය අහෝසි කළ යුතුය යන සටන් පාඨය අත්හැර දැමීම සහ සිය දේශපාලන න්‍යාය පත්‍රයේ පළාත් සභා අහෝසි කිරීම යන කාරණයට ප්‍රමුඛස්‌ථානයක්‌ ලබා නොදීම නිසා පසුගිය කාලය පුරා ඒ පිළිබඳව පැවතියේ අඩු අවධානයකි.

එහෙත් පසුගියදා ආරක්‌ෂක ලේකම් ගෝඨාභය රාජපක්‌ෂ මහතා 13 වන සංශෝධනය අහෝසි කළ යුතුය යනුවෙන් ප්‍රකාශයක්‌ කිරීමත් සමගම සියලු පාර්ශ්වයන්ගේ අවධානය 13 වන සංශෝධනය වෙත එල්ල වී ඇත. ආරක්‍ෂක ලේකම්තුමාගේ ප්‍රකාශයත් සමගම පසුගිය කාලය තුළ පළාත් සභා අනුමත කළ පාර්ශ්වයන් කිහිපයක්‌ ද 13 සංශෝධනය අහෝසි කළ යුතුය යන අදහස ඉදිරිපත් කර ඇතත්, ඔවුන් දේශපාලන අවස්‌ථාවාදීන් වන බවද සඳහන් කළ හැක. එසේ වූවත් 13 වන සංශෝධනය අහෝසි කළ යුතුය යන ස්‌ථාවරයේ දිගින් දිගටම පසු වූ ඒ වෙනුවෙන් අඛණ්‌ඩව කටයුතු කළ පාර්ශ්වයන්ද ඒ අතර සිටින බව සඳහන් කළ හැක.

කෙසේ වුවත් දීර්ඝ කාලයක්‌ පුරා අළුයට සැඟවුණු ගිනි පුපුරක්‌ මෙන් යටපත් වී පැවති පළාත් සභා අහෝසි කළ යුතුය යන අදහස යළිත් ඉස්‌මතු වුයේ දෙමළ ජාතික සංධානය උතුර සහ නැගෙනහිර පළාත් සභාවන් ඒකාබද්ධ කළ යුතු බවත් එම පළාත් සභාවත් සඳහා ඉඩම් සහ පොලිස්‌ බලතල ලබාදිය යුතුය යන යෝජනා ඉදිරිපත් කිරීම සහ "දිවි නැඟුම" පනතට එරෙහි වීම යන කරුණු කාරණා නිසා බව පැහැදිලිය. නමුත් එම කරුණු මත පදනම් වෙමින් 13 වන ව්‍යවස්‌ථා සංශෝධනය අහෝසි කළ යුතුය යන අදහස්‌ මෙන්ම විවිධ අදහස්‌ ඉදිරිපත් කරමින් 13 වන සංශෝධනය ආරක්‌ෂා කළ යුතුය යන අදහස්‌ද ඉදිරිපත් වී ඇත.

ඩොනමෝර් ආණ්ඩු ක්‍රමය

"ආණ්‌ඩුක්‍රමය දෙස බලන විට එය බසියිකලයක්‌ විලසින් පෙනෙන්න පුළුවන. බසියිකලයට නිසොල්මනේම තිබිය නොහැක. කෙළින් සිටින්නේ ගමනෙහි යෙදවීමෙන්ය. අල්ලාගෙන සිටින අතට හෝ පයට හෝ පහසුව දැනෙන්නේත්, බසියිකලය පැදගෙන යන විටය." ඉහත සඳහන් කළේ යටත් විජිත ආණ්‌ඩු කාලයේ ලංකාවට ආණ්‌ඩු ක්‍රමයක්‌ සකස්‌ කිරීම සඳහා ඩොනමෝර් සාමිවරයාගේ ප්‍රධානත්වයෙන් 1928 දී පත්කෙරුණු ඩොනමෝර් කොමිෂන් සභාවේ සාමාජිකයකුව සිටි සර් ජ්‍යෙප්‍රි බට්‌ලර් විසින් එම ආණ්‌ඩුක්‍රමයට අදාළව දක්‌වන ලද අදහසකි. නිදහස දිනාගැනීම සඳහා වෙහෙස මහන්සි වූවන්ගෙන් කෙනකු වූ ලංකවේ සීමාසහිත එක්‌සත් ප්‍රවෘත්ති පත්‍ර සමාගමේ (ලේක්‌ හවුස්‌) නිර්මාතෘ ඩී. ආර්. විජයවර්ධන මහතා වෙත සර් බට්‌ලර් එවා තිබුණු ලිපියක එසේ සඳහන් විය.

රටේ වැඩි ජනකායව සිටින සිංහලයන් හා සෙසු ජාතිකයන්ද අතර පවත්නා සම්බන්ධය, ආණ්‌ඩු ක්‍රමය සාර්ථක වීමට වැදගත් වන බවද, රාජ්‍ය පාලනය පිළිබඳ කාර්ය සාධක බලතල වලින් සිංහලයන් දුරස්‌ කරනු ලැබ සිටීම නිසා රාජ්‍ය පාලනය පිළිබඳ පුළුල් අත්දැකීමක්‌ ඔවුන් තුළ නොතිබුණු බවද එහි සඳහන්ව තිබිණි.

ඩොනමෝර් කොමිසමේ නිර්දේශ අනුව, සර්වජන ඡන්ද බලය හිමිවූ අතර කොමිෂන් සභාවේ වාර්තාව පිළිගත් අන්දම පිළිබඳව විජයවර්ධන මහතා බට්‌ලර් මහතා වෙත යෑවූ ලිපියක ඒ පිළිබඳව විස්‌තරයක්‌ කර තිබුණේ මෙලෙසිනි.
"මන්ත්‍රීවරුන් තේරීම කෙරෙහි ඇස්‌ ගසාගෙන සිටින නොයෙක්‌ දෙනා සර්වජන ඡන්ද බලය ලබා ගැනීමේ ගෞරවය හිමිකර ගන්න උත්සාහ දරන අන්දම විනෝදජනකය. මෙහි සිටින කම්කරු නියෝජිතයා කියා සිටින්නේ එය තමාගේ වැඩක්‌ය කියාය. ඊට තමන්ගේ ඇති අයිතිය කියා සිටින්න අනිත් අයත් ප්‍රමාද වන්නේ නැත.

ඩොනමෝර් කොමිසමේ වාර්තාවට එහි සාමාජිකයන් අත්සන් තබන්න ඇත්තේ 1928 ජුනි 30 වැනිදා විය හැකිය.

එසේ කියන්නේ සර් බට්‌ලර් 1928.06.30 දාතමින් විජයවර්ධන මහතා වෙත එවූ ලිපියක "අපි වාර්තාවට මේ දැන් අත්සන් තැබුවෙමු. මේ ලියමන ලැබෙන තැපෑලෙන්ම එය ලංකාවට ලැබෙන්න පුළුවන"යි සඳහන් කර තිබුණු හෙයිනි.

"ඩොනමෝර් වාර්තාව, නිර්භයව සුපරික්‍ෂාකාරීව, කල් යැමේදී ලාංකිකයන්ට තමන් කැමති ආණ්‌ඩු ක්‍රමයක්‌ සකස්‌ කර ගැනීමට ඉඩ තබා පිළිවෙළ කරන ලද්දක්‌ බවද, ඒ තුළින් ලාංකිකයන්ට සිත් වේදනා ගෙන නොදෙන පරිදි යුරෝපීය සහයෝගය ලැබෙන්න පුළුවන්බවද, එසේම එයින් විවිධ අදහස්‌ දරන මිනිසුන් බිඳී යැමක්‌ වෙනුවට එක්‌තැන් වීමෙන් සමාජ සංස්‌කරණයක්‌ සිදුවිය හැකි බවද එහි සඳහන් විය. යෝජනා ක්‍රමය ඔබ බලාපොරොත්තු තබා සිටි එකක්‌ නොවූවත් අඩු ගණනේ එය නිදහස්‌ පාර්ලිමේන්තු මන්ත්‍රණ සභාවක්‌ පිහිටුවා ගැනීමට උපයෝගී කරගත හැකි එකක්‌ වන වග ඔබට පෙනී යනු ඇතැයි මම විශ්වාස කරමි"යිද ලිපියේ සඳහන්ව තිබිණි.

ඊට පිළිතුරු වශයෙන් විජයවර්ධන මහතා යෑවූයේ "...යෝජනා ක්‍රමය කියවන්න කියවන්න එය සකස්‌ කිරීමේදී ඇතිවූ ෙච්තනා සිහි තබා ගෙනම ක්‍රියා කළහොත් විනා එයින් සිදුවිය හැක්‌කේ බොහෝදුරට ආපසු යැමක්‌ බව වඩ වඩාත් අවබෝධ වේවි" යනාදී වශයෙන් ලියූ ලිපියකි.
සර් බට්‌ලර්ද ඊට පිළිතුරක්‌ එවූ අතර එහි ලියා තිබුණු කරුණු සමහරක්‌ මෙසේය.

"ආණ්‌ඩු ක්‍රමයක්‌ යනු සාමාන්‍ය ලියවිල්ලකට වඩා වැදගත් ලියවිල්ලකි. එය ඉතිහාසයක කොටසක්‌ වනවා සේම අදහස්‌ හෙළිදරව් කරන්නකි. ඉතිහාසය වෙනස්‌ කරවන අන්දමේ අවස්‌ථාවක ලංකාව පසුවන බව මගේ අවංක විශ්වාසයයි. එය යටත් විජිතයන් අතරෙන් දේශපාලනමය දියුණුව අතින් වඩාත් දියුණු ප්‍රදේශය බවට ප්‍රශ්නයක්‌ නැත. යම් යම් සිදුවීම් හේතුවෙන් අපරදිග අදහස්‌ අවශෝෂණය කර ගැනීමේ ශක්‌තියක්‌ද සහිතය. ජාතීන් කීපයක්‌ වාසය කරන සෙසු කුඩා රටවලට සේම ලංකාවටද ලෝක ඉතිහාසයේ වැදගත් ස්‌ථානයකට පත්විය හැකිය යන්න මගේ කල්පනාවය. අපරදිගින් යහපත් දේවල් තෝරා බේරා ගෙන පෙරදිගට යෝග්‍ය ආණ්‌ඩු ක්‍රමයක්‌ සකසා ගැනීමට ලංකාව සමත් වනු ඇත යන්න මගේ විශ්වාසයය. ඔබ රටේ ප්‍රභූ පැළැන්තිය අපරදිග සංස්‌කෘතියට නැඹුරුව ඇති අතර එයින් බැහැර වීමට ඔවුන්ට හැකියාවක්‌ නැතිවා සේම වුවමනාවක්‌ද නැති සෙයකි. එංගලන්තය හැරෙන්න බ්‍රිතාන්‍ය අධිරාජ්‍යයේ අන් කිසිදු රටකවත් නොමැති අන්දමේ පාඨශාලා ක්‍රමයක්‌ ඔබ රටේ ඇත.

ඒ හා සමගම කැමැත්තක්‌ ඇත්නම් ඔබ රටවැසියන්ට අපට වඩා සමීපව මහජන ආශ්‍රයට වැටී මූලික ප්‍රශ්නවලට ළංවීමට හැකියාව ඇත.

කොමිෂන් සභාව මගින් කාරක සභා ක්‍රමයක්‌ යෝජනා කර තිබුණු අතර එවැන්නක්‌ යෝජනා කිරීමට තුඩු දුන් එක්‌ හේතුවක්‌ වශයෙන් සර් බට්‌ලර් සිය ලිපියෙහි යටකී බයිසිකල් කතාව සඳහන් කර තිබිණි.
රාජ්‍ය මන්ත්‍රණ සභාව 1930 ගණන්වල ක්‍රියාත්මක වූයේ ඩොනමෝර් ව්‍යවස්‌ථාවට අනුකූලවය.

මැතිවරණයකින් පසුව රාජ්‍ය මන්ත්‍රණ සභාවේ මන්ත්‍රීවරුන් විධායක කාරක සභා හතකට බෙදන ලද අතර කාරක සභාවක මන්ත්‍රීවරුන් අට දෙනකුට නොවැඩි හත් දෙනකුට නොඅඩු පිරිසක්‌ සිටියහ.

1. ස්‌වදේශ කටයුතු, 2. කෘෂිකර්ම හා ඉඩම්, 3. පළාත් පාලන, 4. සෞඛ්‍ය, 5. කම්කරු, කර්මාන්ත හා වාණිජ කටයුතු, 6. අධ්‍යාපන සහ 7. මහා මාර්ග හා ප්‍රසිද්ධ වැඩ එම කාරක සභා හතය.

එක්‌ එක්‌ කාරක සභාවේ අභිමතය පරිදි සභාපතිවරයකු පත්කර ගතහැකිව තිබුණු අතර එහි කාර්ය විෂයයන් භාර ඇමැතිවරයා වශයෙන් එවක අග්‍රාණ්‌ඩුකාරවරයා විසින් පත්කරන ලද්දේ ඔහුය.

කෙසේ වෙතත් එවක යටත් විජිත මහ ලේකම්වරයාව සිටි ඕම්ස්‌බිගොර් මහතාගේ හෙවත් හැලැක්‌ස්‌ සාමිගේ ඉල්ලීමකට අනුව ලංකාවට ගැලපෙන ආණ්‌ඩු ක්‍රමයක්‌ සකස්‌ කිරීම ඩොනමෝර් වාර්තාව නිකුත් කොට 10 වසරකට පමණ පසුව සිදුවිය.

ව්‍යවස්‌ථාව සකස්‌ කරන ලද්දේ එවක ආණ්‌ඩුකාර ධුරය දැරූ සර් ඇන්ඩෲ කොල්ඩිකොට්‌ගේ මැදිහත්වීම මතය. එහිදී විජයවර්ධන මහතා ආණ්‌ඩුකාරවරයාද මුණ ගැසී ආණ්‌ඩු ක්‍රමයක්‌ පිළිබඳ තමන් තුළ පවතින අදහස්‌ ඔහුට දන්වා සිටියේය.

ඩොනමෝර් ව්‍යවස්‌ථාව යටතේ රටේ පාලන කටයුතු සඳහා එලෙස ඇමැතිවරුන් හත් දෙනකුට සම්බන්ධ විධායක කමිටු හතක්‌ තිබුණත් ඉතා වැදගත් විෂයයන් පැවතුණේ ආණ්‌ඩුකාරවරයා හා රාජ්‍ය නිලධාරීන් තිදෙනකුද යටතේය.

රාජ්‍යාරක්‍ෂාව ආණ්‌ඩුකාරවරයාට භාර රාජකාරියක්‌ විය. ප්‍රධාන ලේකම්ට අමතරව මුදල් පිළිබඳ කටයුතු මුදල් ලේකම් යටතේද, නීති හා අධිකරණ කටයුතු නීති ලේකම් යටතේද ක්‍රියාත්මක වූ අතර විදේශ ප්‍රතිපත්තිය භාරව තිබුණේ ලන්ඩනයේ යටත් විජිත මහ ලේකම්වරයාටය.

එම ව්‍යවස්‌ථාවට අනුකූලව පිහිටවූ ඇමැති මණ්‌ඩලයට යටකී රාජ්‍ය නිලධාරීන් තිදෙනාත් කාරක සභා හතේ සභාපතිවරුනුත් ඇතුළත් වූහ. ඇමැති මණ්‌ඩලයේ සභාපතිවරයා වූයේ ප්‍රධාන ලේකම්වරයාය. රාජ්‍ය මන්ත්‍රණ සභාවේ ප්‍රධානියා උප සභාපතිවරයා විය.
යට කී නිලධාරීන් තිදෙනා විධායකයේ උසස්‌ම නිලධාරීන් වූහ.

ඔලිවර් ගුණතිලක මහතා මුදල් ලේකම් පදවියට පත් කෙරුණු අවස්‌ථාවේදී හැරෙන්න යටත් විජිත පාලනයේ අවසානය දක්‌වාම ඔවුන් තිදෙනා බ්‍රිතාන්‍ය ජාතිකයෝ වූහ.

නිදහස දිනා ගැනීම සඳහා මහඟු මෙහෙයක්‌ ඉටු කළ ඊ. ඩබ්ලිව්. පෙරේරා මහතා විසින් ඔවුන් හඳුන්වන ලද්දේ යටත් විජිත මහ ලේකම්වරයාගේ පොලිස්‌ කණ්‌ඩායමක්‌ වශයෙන්ය.

ස්‌වඡන්ද ආණ්‌ඩු ක්‍රමයක්‌ හා සර්වජන ඡන්දයක්‌ද ඇතුළු විවිධ කරුණු පිළිබඳව ව්‍යාකූල තත්ත්වයක්‌ පැවැති අවස්‌ථාවක ඩොනමෝර් කොමිෂමේ වාර්තාව නිකුත් කරන ලද අතර එවක බ්‍රිතාන්‍ය සාමි මන්ත්‍රී මණ්‌ඩලයේ නියෝජ්‍ය කථානායක ඩොනමෝර් සාමිද, කේම්බ්‍රි- විශ්වවිද්‍යාලය වෙනුවෙන් එරට මහජන මන්ත්‍රී මණ්‌ඩලයට පත්ව සිටි සර් ජ්‍යෙප්‍රි බට්‌ලර්ද, කම්කරු පක්‍ෂයේ මන්ත්‍රීවරයකු වූ ආචාර්ය ඩුමන් ෂිල්ස්‌ හා හොංකොංහි හිටපු ආණ්‌ඩුකාරවරයකු වූ සර් මැතිව් නාදන්ද කොමිෂමට ඇතුළත් වූහ.

ඩොනමෝර් ව්‍යවස්‌ථාව යටතේ නම් ජනවාර්ගික අර්බුදයක්‌ ඇති නොවන්න ඉඩ තිබුණු සෙයකි. "කොමියුනල් පොලිටික්‌ස්‌ ඉන් ශ්‍රී ලංකා 1931-47" (ශ්‍රී ලංකාවේ ජාතිවාදී දේශපාලනය 1931-47) නමැති ග්‍රන්ථය ලියූ ෙ-න් රසල් එහි සඳහන් කර තිබුණු දෙයකින්ම එය පැහැදිලිය. ආරම්භයේදී ඩොනමෝර් ව්‍යවස්‌ථාව ඉතා දැඩි ලෙස විවේචනය කළ දෙමළ ජනතාව, 1934 වන විට එය ඉහළින්ම අගය කළබවත් විධායක කාරක සභා ක්‍රමය, ඒ වන විට සිංහල දෙමළ අසමගියේ දැඩි ස්‌වභාවය මෙල්ල කිරීමට තුඩු දුන් බලවේගයක්‌ බවට පරිවර්තනයව පැවැති බවත් ඔහු සඳහන් කර තිබුණේ නිරීක්‍ෂණ වලින් පසුවය.

Tuesday, 9 April 2013

විධායක ඡනාධිපති ක්‍රමය 1978




ආර් .ප්‍රේමදාස  මහතා 
විධායක ඡනාධිපති ක්‍රමය 1978 

ජේ .ආර්  ජයවර්දන මහතා 
ඩී .බී  විජේතුංග මහතා 


චන්ද්‍රිකා බණ්ඩාරනායක  මැතිනිය 
මහින්ද රාජපක්ෂ මහතා 







1978 ආණ්ඩු ක්‍රම ව්‍යවස්ථාව මඟින් හදුන්වාදුන් නවාංග අතුරින් එක් නවාංගයක් ලෙස විධායක ඡනාධිපතිධුරය හැඳින්විය හැක.78 ව්‍යවස්ථා‍වේ නිර්මාතෘ වු ඡෙ:ආර්:ඡයවර්ධන විසින් සුවිශේෂි බලතල රාශියක් විධායක ඡනපති සතු කිරීමට ක්‍රියා කර ඇත.ලංකාවේ මුල් ම විධායක ඡනාධිපති වු ‍ඡෙ: ආර්: ඡයවර්ධන ප්‍රකාශ කළේ "මට කළ නොහැක්කේ ගැහැණියක පිරිමියෙකු කිරීමත් පිරිමියෙකු ගැහැණියෙකු කිරිමත්ය යන්නයි" එම ප්‍රකාශය තුළින් විධායක ඡනපති සතු කර ඇති බලය මනාවට පිළිඹිඹු වේ.

සෝල්බරි ආණ්ඩුක්‍රමය


සෝල්බරි ආණ්ඩුක්‍රමය




පැරණි ඩොනමෝර් ආණ්ඩුක්‍රමය යටතේ පත්වූ ඇමති මණ්ඩලය විසින් 1943 දී සකස්කළ සංදේශ සඳහා සුළු ජාතීන් දැඩි විරෝදය පළකරමින් කියා සිටියේ අදහස් දැක්වීමේ අවස්ථාව තමන්ට ද ලබාදෙන ලෙසයි. එහි ප්‍රතිඑලයක් වශයෙන් 1944 දී ලංකාවේ සියලුම සුළු ජාතීන් සහ සියලුම පක්ෂ වල අදහස් විමසීම සඳහා බ්‍රිතාන්‍ය රජය විසින් කොමිසමක් පත්කර එවන ලදී. නමුත් මෙම කොමිසම සඳහා එකල මෙරට සිටි අමාත්‍ය මණ්ඩලය විරුද්ධත්වය ප්‍රකාශ කළහ. මෙම කොමිසම ඉදිරියේ සාක්ෂි දීම සිංහල නායකයින් සහ අමාත්‍ය මණ්ඩලය විසින් ප්‍රතිෂේප කරන ලදී. කෙසේ වෙතත් එවකට රාජ්‍ය මන්ත්‍රණ සභාවේ සභාපති වූ ඩී.එස්. සේනානායක මහතා පෞද්ගලිකව යම් කරුණු පිලිබඳ සාකච්ජා කරන ලදී. මේ සමගම සුළු ජාතීහු බොහෝ දෙනෙක් මෙම කොමිසම ඉදිරියේ සාක්ෂි දුන්හ.

ශ්‍රී ලංකාවේ සමානුපාතික නියෝජන ක්‍රමය


ශ්‍රී ලංකාවේ සමානුපාතික නියෝජන  ක්‍රමය







අඩ සියවසකට ආසන්න කාලයක් ලංකාවේ ක්‍රියාත්මක වූ සරල බහුතර මැතිවරණ ක්‍රමය 1978 දෙවන ජනරජ ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාව මගින් අහෝසි කොට ඒ වෙනුවට නව නියෝජන ක්‍රමය වශයෙන් සමානුපාතික නියෝජන ක්‍රමය හඳුන්වා දුනි. සමානුපාතික ක්‍රමය හඳුන්වා දීමට හේතු වූයේ සරල බහුතර නියෝජන ක්‍රමය මගින් මහජන මතය හරිහැටි නියෝජනය නොවීමයි. 1970 හා 1977 යන වර්ෂවල මැතිවරණ ගෙන බැලූකල පෙනීයන්නේ 1970 බලයට පත් සමඟි පෙරමුණ 44% ක් පමණක් ඡන්ද ප්‍රතිශතයක්‍ ලබාගන්නා බවයි. නමුත් ඔවුන්ට ව්‍යවස්ථාදායකයේ ආසන 77%ක්ම හිමි වේ. මේ අනුව මහජන මතය හරිහැටි නියෝජනය නොවේ. මෙවැනි හේතූන් නිසා සමානුපාතික ක්‍රමය හඳුන්වා දුන්හ. නමුත් ආචාර්ය එන්. එම්. පෙරේරා වැනි අය පවසන්නේ, මෙම මැතිවරණ ක්‍රමය හඳුන්වා දීමට හේතු වූයේ එම 1978 බලයට පත් ආණ්ඩුව සතු වූ දේශපාලන ආත්මාර්ථකාමිත්වය බවයි. කෙසේ නමුත් සමානුපාතික ක්‍රමය හඳුන්වා දීම සුළු පක්ෂ වල ප්‍රගතියට ඉවහල් වූ බව පෙනේ.මහජන මතය සමානුපාතිකව නියෝජනය වන නිසා ඔවුන්ට ව්‍යවස්ථාදායකය තුළ නියෝජනයක් හිමි විය. 1978 ප්‍රජාතාන්තික සමාජවාදී ජනරජයේ ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවේ 14 වන පරිච්ඡේදය මගින් මැතිවරණ ක්‍රමය සඳහා ප්‍රතිපාදන සපයා ඇත. සමානුපාතික මැතිවරණ ක්‍රමය ක්‍රයාත්මක වන ආකාරය

මැතිවරණ කොට්ඨාස සීමා නීර්ණය කිරීම

ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවසවස්ථාවේ 95(1) හා 95(2) වගන්ති අනුව මැතිවරණ කොට්ඨාස සීමා නීර්ණය කිරීමේ කොමිසන් සභාවක් ජනාධිපති වරයාගේ නිර්දේශ මත ආණ්ඩුක්‍රම ව්යරවස්ථා සභාව (17 ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයට ප්‍රකාරව) පත්කිරීම සිදුකරයි. එහි සාමාජිකයන් තිදෙනෙකි. මෙය ස්වාධීන කොමිසමකි. 96(3) වගන්තියට අනුව මැතිවරණ කලාප නීර්නය කිරීමේදී පරිපාලන දිස්ත්‍රික්ක සැලකිල්ලට ගනියි. එක් එක් කලාප වල මන්ත්‍රි ආසන ප්‍රමාණය නීර්ණය කරන්නේ මෙසේ ය.
TV = දිවයිනේ සමස්ථ ඡන්ද සංඛ්‍යාව
Q = සුදුසුකම් ලැබීමේ ඡන්ද සංඛ්‍යාව
මේ අනුව දිවයිනේ සමස්ත ලියාපදිංචි ඡන්ද සංඛ්‍යාව මන්ත්‍රී 160 ක් වූ මුළු සංඛ්‍යාවෙන් බෙදූ විට ලැබෙන සංඛ්‍යාව මන්ත්‍රී ආසනයක් වෙන්කිරීම සඳහා සුදුසුකම් ලැබීමේ ඡන්ද සංඛ්‍යාව වේ. එහිදී ලැබෙන ඡන්ද සංඛ්‍යාවෙන් මැතිවරණ දිස්ත්‍රික්කයේ ලියාපදිංචි ඡන්ද සංඛ්‍යාව බෙදීමෙන් එම දිස්ත්‍රික්කයට අදාල ආසන ගණන තීරණය වේ.

නාම යෝජනා පත්රැ භාර දීම

ව්‍යවස්ථාදායකය සඳහා පැවැත්වෙන මැතිවරණයකදී මැතිවරණ කොට්ඨාස පදනම් කරගනිමින් 196 දෙනෙකු තෝරාගනියි. ඒ අතරින් කොට්ඨාස දිස්ත්‍රික් අනුපාතය මත සිව් දෙනෙකු බැගින් 36 දෙනෙකු තෝරා ගනියි. එසේම 14 වන සංශෝධනය මගින් ඇතිකල ජාතික ලැයිස්තු ක්‍රමය මගින් 29 දෙනෙකු ජාතික ඡන්ද ප්‍රතිශතය මත තෝරා ගනියි. මේ අනුව ව්‍යවස්ථාදායකයට තෝරාගන්නා මුළු ගණන 225 කි. සෑම මන්ත්‍රි කොට්ඨාශයක්ම බහු මන්ත්‍රි වේ. නාමයෝජනා පක්‍‍ෂය විසින් සකස් කරයි. එහිදී මන්ත්‍රීධූර සංඛ්‍යාවට වඩා තුන්දෙනෙකුගේ නම් ඇතුලත් කළ යුතුය.
උදා:-රත්නපුර මැතිවරණ කොට්ඨාශය
10 + 3 = 13
අපේක්ෂකයන්ගේ නම් සකස් විය යුත්තේ අකාරාදී පිළිවෙළටය. එම නාමයෝජනා පත්‍ර: ඉදිරිපත් කරනුයේ පක්ෂ ලේකම්ගේ අත්සන සහිතවය.


සභිකයන් තෝරා ගැනීම.

ඡන්ද ගණන් කිරීමෙන් පසුව වැඩිම ඡන්ද ලබාගත් පක්ෂයට ප්‍රසාද ආසනයක් හිමි වේ. පසුව වලංගු ඡන්ද සංඛ්‍යාවෙන් 5% ට වඩා අඩුවෙන් ඡන්ද ලබාගත් පක්ෂ ඉවත් කරයි. ඉතිරි පක්ෂවල ඡන්ද එකතුව අදාල සංඛතාව ලෙස සැලකේ. ඉන්පසු එක් එක් පක්ෂ ලබාගත් ඡන්ද සංඛ්‍යාව සම්ප්‍රයුක්ත සංඛ්‍යාවෙන් බෙදූ විට ඒ පක්ෂකයට හිමි ආසන ගණන තීරණය වේ. පක්ෂයට මන්ත්රීධූර වෙන්කල පසු එම පක්ෂයේ වැඩිම මනාප ලබාගත් අනුපිළිවෙලට මන්ත්‍රීවරුන් තෝරාගනී.

පුරප්පාඩු පිරවීම

සරල බහුතර ක්‍රමයේ දී මන්ත්‍රිධූරයක් හිස් වූ විට අතුරු මැතිවරණයක් පවත්වයි. නමුත් සමානුපාතික ක්‍රමයේ දී අදාල අපේක්ෂකයන් අතරින් ඊළඟට වැඩිම මනාප ලබාගත් පුද්ගලයා මන්ත්‍රීවරයා ලෙස තෝරා ගනියි.

ජාතික ලැයිස්තු මන්ත්‍රි ධූර තේරීම

ව්‍යවස්ථාදායකය සඳහා 225 ක් තෝරාගනියි.ඒ අතරින් 196 ක් ඡන්දයෙන් තෝරාගනියි. ඉතිරි 29 දෙනා ජාතික ලැයිස්තුවෙන් තෝරාගනියි. මොවුන් තෝරාගැනීම සඳහා පදනම ලෙස යොදාගන්නේ දිවයිනේ මුළු සමස්ථ ඡන්ද අනුපාතය අනුවය. මේ ආකාරයෙන් බෙදූවිට මන්ත්‍රීධූර 29 සම්පූර්ණ නොවේ නම් වැඩිම ශේෂය පදනම් කරගෙන ඉතිරි ඒවා සම්පූර්ණ කරනු ලබයි.

සරල බහුතර නියෝජන ක්‍රමය...


සරල බහුතර නියෝජන ක්‍රමය...


සරල බහුතර ක්‍රමය, කේවල වැඩි ඡන්ද නියෝජන ක්‍රමය ලෙසත් හදුන්වනු ලබයි.සාපේක්ෂ වැඩි ඡන්ද නියෝජන ක්‍රමය යනු යම් මැතිවරණ කොට්ඨාසයකට ඉදිරිපත් වී ඇති අපේක්ෂකයන්ට සාපේක්ෂව එක් වැඩි ඡන්දයක් හෝ ලබා ගෙන ඇති අපේක්ෂකයා නියෝජිතයා වශයෙන් තෝරා ගනු ලබන ක්‍රමයයි. මෙම ක්‍රමය 1947 සෝල්බරි ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාව යටතේ සහ 1972 ප්‍රථම ජනරජ ව්‍යවස්ථාව යටතේ ලංකාවේ ක්‍රියාත්මක විය.

ඩී. ඇස්‌. ගෙන් පසුව ඩඩ්ලි අගමැති කරන්න සෝල්බරි සාමි උත්සාහ දැරූ හැටි

ඩී. ඇස්‌. ගෙන් පසුව ඩඩ්ලි අගමැති කරන්න
සෝල්බරි සාමි උත්සාහ දැරූ හැටි


මීට වසර 39 කට පෙර 1972 මැයි 22 වැනිදා ක්‍රියාවට නැංවුණු ශ්‍රී ලංකා ප්‍රජාතාන්ත්‍රික සමාජවාදී ජනරජ ව්‍යවස්‌ථාවට පෙරාතුව, නිදහස ලැබුණු තැන් පටන්, වසර 24 ක්‌ පුරා ක්‍රියාත්මක වූයේ සෝල්බරි ආණ්‌ඩුක්‍රම ව්‍යවස්‌ථාවය. එම ව්‍යවස්‌ථාව සම්පාදනය කරන ලද්දේ සෝල්බරි සාමි ප්‍රධාන ඉංග්‍රීසි ජාතික ව්‍යවස්‌ථා සම්පාදක කොමිසමක්‌ විසිනි.

සෝල්බරි ව්‍යවස්‌ථාව යටතේ මුලින්ම පත් කරන ලද අගමැතිවරයා ඩී. ඇස්‌. සේනානායක මහතා ය. සෝල්බරි සාමි 1950 දී අග්‍රාණ්‌ඩුකාර ධුරයට පත් වන විට අගමැතිවරයාව සිටියේ ද ඩී. ඇස්‌ ය.

අසුන් පිට ගමන් කිරීමට ඩී. ඇස්‌. දැඩි කැමැත්තක්‌ දැක්‌වූ අතර, නියමිත කාල වකවානුව ගෙවී යන තෙක්‌ අගමැති පදවියේ රැඳී සිටින්න ඔහුට ඉඩක්‌ නොලැබුණේ අසකු පිටින් වැටීමෙන් නොසිතූ අවස්‌ථාවක මිය යැම නිසා ය.

ඒ වන විට ඩී. ඇස්‌ ගේ කැබිනට්‌ටුවේ ඇමැතිවරයකුව සිටි ඩඩ්ලි සේනානායක මහතා තමන්ගෙන් පසුව අගමැති පදවියට පත් කරන්නැයි සෝල්බරි සාමිගෙන් අගමැති ඩී. ඇස්‌. ඉල්ලීමක්‌ කොට තිබී ද ඇත. හදිසි අනතුරකට ලක්‌ව හෙතෙම අකාලයේ මිය යැමෙන් අනතුරුව ඔහුගේ එම ඉල්ලීම අනුව ක්‍රියා කරන්න සෝල්බරි සාමිට සිදු වූ නමුත් තනිවම එම ඉල්ලීම ඉටු කිරීම, ඔහුට ප්‍රශ්නයක්‌ ව පැවැති සෙයකි. ඒ වන විට ඇමැතිවරයකුව සිටි සර් ජෝන් කොතලාවල මහතා ද අගමැති ධුරයට පත් කරන්න සුදුසු කෙනෙකුව සිටීම, ඊට හේතුවය. එම නිසා ඩඩ්ලිට අගමැති පදවිය පිරිනමන්න යම් යම් අයගේ සහයෝගය ලබා ගන්න සෝල්බරි සාමිට සිදුව ඇත.

අගමැති ඩී. ඇස්‌. අවසන් හුස්‌ම හෙළීමට පෙර මේ ප්‍රශ්නය සම්බන්ධයෙන් සෝල්බරි සාමි කෙනකුට ප්‍රකාශ කර තිබීද ඇති අතර, විපක්‍ෂ නායක රනිල් වික්‍රමසිංහ මහතාගේ පියාණන් වූ එස්‌මන්ඩ් වික්‍රමසිංහ මහතා ඔහුය.

ලේක්‌හවුසියේ කළමනාකාර අධ්‍යක්‍ෂවරයා වශයෙන් කලක්‌ කටයුතු කළේ ද එස්‌මන්ඩ් ය.

අගමැති ධුරයට ඩඩ්ලි පත්කර ගැනීම සඳහා ලේක්‌හවුස්‌ පුවත්පත්වල රුකුල ලබා ගැනීම පිණිස සෝල්බරි සාමිට ඔහුගේ සහාය අවශ්‍යව ඇත.

වික්‍රමසිංහ මහතා විවාහව සිටියේ ලේක්‌හවුසියේ නිර්මාතෘවරයා වූ ඩී. ආර්. විජයවර්ධන මහතාගේ වැඩිමල් දියණිය වූ නාලිනී වික්‍රමසිංහ මහත්මිය සමගය.

සෝල්බරි ආණ්‌ඩු ක්‍රමය සැකසීම සඳහා වූ සර් ෆ්‍රෙඩ්රික්‌ රීස්‌ හා සර් ෆ්‍රෙඩ්රික්‌ බරෝස්‌ යන කොමසාරිස්‌වරුන් දෙදෙනා ද සමඟ සෝල්බරි සාමි ලංකාවට පැමිණ සිටි වකවානුවේ දිනක්‌ විජයවර්ධන මහතා ඔවුන් තිදෙනා දියතලාවේ සිය නිවාඩු නිවස්‌නය වන "ආකේඩියා" බංගලාවට කැඳවා ගෙන වුත් කොමිසමේ කටයුතු ගැන සාකච්ඡාවක්‌ ද පවත්වා ඇත.

මේ අතර සෝල්බරි සාමිගෙන් ඩී. ඇස්‌. කර තිබුණු ඉල්ලීමට අනුව, අගමැති පදවියට ඩඩ්ලි පත් කර ගන්න, එක්‌සත් ජාතික පක්‍ෂයේ සහාය ලබා ගැනීමේ අරමුණින් එම රජයේ මුදල් ඇමැතිව සිටි ඡේ. ආර්. ජයවර්ධන මහතා ක්‍රියා කර ඇත්තේ වෙන විධියකිනි. තමන්ගේ සහාය ඩඩ්ලිට ලබා දෙන බවට එජාප මන්ත්‍රීවරුන්ගෙන් ලිපියකට අත්සන් කරවාගෙන ඇති ඡේ. ආර්. එම ලිපිය සෝල්බරි සාමි අතට ද පත් කළ බවත්, එස්‌මන්ඩ් එම ලිපිය ජනමාධ්‍යවලින් ප්‍රචාරය කළ බවත් දැන ගන්නට ඇත.

අගමැතිකමට පත්වන්න සර් ජෝන්ට ද හොඳ ඉඩ ප්‍රස්‌ථාවක්‌ තිබුණු නිසා ඔහු ද ඒ සඳහා දැඩි ප්‍රයත්නයක්‌ දැරූ සෙයකි. ඩඩ්ලිට වැඩි වාසියක්‌ අත්වන වගක්‌ පෙනුණු හෙයින් පසුව ඔහු එම සටන අතහැර දමා ඇත. ලංකාවේ දෙවැනි අගමැතිවරයා වශවෙන් ඩඩ්ලි පත් වූයේ ඒ අනුවය. තෙවැනි අගමැතිවරයා වූයේ සර් ජෝන් ය.

මේ කතාවට සම්බන්ධ ඩී. ඇස්‌., ඩඩ්ලි, සර් ජෝන්, ඡේ. ආර්., එස්‌මන්ඩ්, රනිල් යනාදීන් සියලුම දෙනාම එකම පවුලකට සම්බන්ධයක්‌ ඇති ඥාතීන්ය. බණ්‌ඩාරනායක පවුල ද ඔවුන් හා සමග පසුව ඥති සබඳතාවක්‌ ඇති කර ගත්තේය. ඒ අනුව වත්මන් ජනාධිපති මහින්ද රාජපක්‍ෂ මහතාට කලින් බලයේ සිටි නායක නායිකාවන් 11 දෙනාගෙන් අටදෙනකුම ඥති සම්බන්ධනා සහිත අය වූ බව කිව හැකිය. දශක පහකට අධික කාලයක්‌ තිස්‌සේ රටේ පාලනය පැවැතියේ ඔවුන් අතේය.

නිදහස දිනා ගැනීම සඳහා ඩී. ඇස්‌. ඇප කැපව ක්‍රියා කළ අතර, ජාතියේ පියා හැටියට හෙතෙම සලකනු ලබන්නේ ඒ නිසාය. පෙර රජ දවස පැවැති වාරි ශිෂ්ටාචාරයට යළි පණ පෙවීම සඳහා ඔහු දැඩි පරිශ්‍රමයක්‌ දැරූ වග නොකිව මනාය. ගොවි ජනපද ව්‍යාපාරයේ පුරෝගාමියා වූයේ ද ඩී. ඇස්‌ ය.

ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය සුරැකීමට ඩඩ්ලි නිරතුරුව ඇප කැප වූ අතර හෙතෙම ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයේ ප්‍රතිමූර්තියක්‌ බඳු දේශපාලනඥයකු විය. ගොවිතැන් කටයුතුවලට දැඩි ඇල්මක්‌ දැක්‌ වූ හෙතෙම වප් මඟුල් උත්සව ද සංවිධානය කළේය. විටෙක කුඹුරුවලට බැස ගොයම් ද කැපුවේය.

සර් ජෝන්ට, කොමියුනිස්‌ට්‌ වාදය ද ඇතුළු මාක්‌ස්‌වාදය අරහං විය. එම දේශපාලන න්‍යාය ධර්මය හෙළා දකින්නට ද උත්සාහ දැරීය.

එහෙත් ඔහු පර සුද්දන් ඉදිරියේ කොන්ද නමන්න කිසිවිටෙක කැමැත්තක්‌ දැක්‌වූයේ නැත.

සර් ජෝන් තමන්ගේ දේපළ රජයට පවරා දුන් අතර සර් ජෝන් කොතලාවල ආරක්‍ෂක විශ්වවිද්‍යාලය පිහිටුවා තිබෙන්නේ, ඔහු පදිංචිව සිටි රත්මලානේ, කඳවල වලව් භූමියේය. එම ආරක්‍ෂක විශ්වවිද්‍යාලය, ජනාධිපති මහින්ද රාජපක්‍ෂ මහතාගේ මඟ පෙන්වීම මත පිහිටුවන ලද්දකි. සර් ජෝන් බලයේ සිටියදී, ප්‍රභාකරන්ගේ කොටි සංවිධානය ක්‍රියාත්මකව පැවතුණා නම්, ජනාධිපති මහින්ද කොටින්ට උගැන්වූ පාඩම, කල්තබාම ඔවුන් ඉගෙන ගන්නවාට සැකයක්‌ නැත.

ධනපතියන් සතුව පැවැති කොළඹ වරායත්, බස්‌ කොම්පැණිත් ජනසතු කළේද, කටුනායක හා ත්‍රිකුණාමලේ බ්‍රිතාන්‍ය කඳවුරු රජයට පවරා ගත්තේ ද බණ්‌ඩාරනායක මහතාය. පොදු ජන යුගයේ නිර්මාතෘවරයා වූ හෙතෙම ජනසතු ව්‍යාපාරයේ නිර්මාතෘවරයා ද විය.

බ්‍රිතාන්‍ය කිරීටයේ ආධිපත්‍යය ශ්‍රී ලංකා මාතෘ භූමියෙන් සහමුලින් ම නැතිකර දමා ශ්‍රී ලංකා ප්‍රජාතාන්ත්‍රික සමාජවාදී ජනරජය පිහිටුවන ලද්දේ බණ්‌ඩාරනායක මැතිනිය විසිනි.

මිෂනාරි ආගම් පැතිර වූ මිෂනාරි පාසල් රජයට පවරා ගැනුණේත්, අපට අයත්ව නොතිබුණු කච්චතිව් දූපත අපට අයත් කර ගැනුණේත්, ඉඩම් අයිතිය අක්‌කර 50 ට සීමා කෙරුණේත් ඛනිජ තෙල් සංස්‌ථාව වැනි සංස්‌ථා ගණනාවක්‌ ආරම්භ කෙරුණේත් යාපනය විශ්වවිද්‍යාලය ආරම්භ කෙරුණේත් මැතිනියගේ පාලන කාල වකවානුව තුළදී ය.

විධායක ජනාධිපති ක්‍රමය ආරම්භ කිරීම, කෝට්‌ටේ ශ්‍රී ජයවර්ධනපුර අභිනව පාර්ලිමේන්තු සංකීර්ණය පිහිටුවීම, මහවැලි ව්‍යාපාරය කඩිනම් කිරීම, ආර්ථිකයේ ප්‍රවර්ධනය උදෙසා, නිදහස්‌ වෙළෙඳ කලාප පිහිටුවීම යනාදිය ඡේ. ආර්.ගේ පාලන කාලය තුළ සිදු වූ කටයුතුය.

තරුණ පරපුරේ අභිවෘද්ධිය උදෙසා ජාතික තරුණ සේවා සභාව පිහිටුවන ලද්දේ රනිල් විසිනි.

උතුර - නැගෙනහිර දෙපළාතේ ඊළාම් රාජ්‍යයක්‌ පිහිටුවා ගැනීමට මං පෙත විවර වන පරිද්දෙන් කොටි නායක ප්‍රභාකරන් හා සමඟ හෙතෙම 2002 මුලදී ගිවිසුමක්‌ අත්සන් කිරීම ඔහු අතින් සිදු වූ බලගතු අත්වැරැද්ද යෑයි කිව හැකිය. එම ගිවිසුම අනුව ක්‍රියා කෙරුණා නම් මේ වන විට ලංකාව දෙකඩව ගොස්‌ තිබෙන්නට හොඳටම ඉඩකඩ තිබිණි.

චJද්‍රිකා බණ්‌ඩාරනායක කුමාරතුංග මහත්මිය පළාත් සභා ක්‍රමය යටතේ පත් වූ ප්‍රථම මහ ඇමැතිනිය (බස්‌නාහිර පළාත) වූ අතර, දෙවනුව ලංකාවේ ප්‍රථම ජනාධිපතිනිය බවට පත් වූයේ ද චJද්‍රිකාය.

ම්ලේච්ඡ කොටි සංවිධානයේ ත්‍රස්‌තවාදී ක්‍රියාවලට ප්‍රතිකර්මයක්‌ වශයෙන් කලාපීය ස්‌වතන්ත්‍ර පාලන ක්‍රමයක්‌ ඇති කිරීමේ අරමුණ ඇතිව, බලය බෙදා හැරීමට ඉඩ කඩ සැලසෙන ව්‍යවස්‌ථාවක්‌ ඇය විසින් පාර්ලිමේන්තුවට ඉදිරිපත් කළ අවස්‌ථාවේ සමහර එජාප මන්ත්‍රීවරු එහි පිටපත් ඉරා දැමූහ. සමහරු ඒවා ගුලි කොට ඒ මේ අත දමා ගැසූහ. එක්‌ මන්ත්‍රීවරයෙක්‌ පාර්ලිමේන්තු සභා ගැබ තුළදී තම පිටපතට ගිනි ද තබා පෙන්වීය.

ඡේ. ආර්. ගේ පාලන කාලයේදී ගිනි තබා, විනාශ කෙරුණු යාපනය පුස්‌තකාලය නැවත ප්‍රතිසංස්‌කරණය කරන ලද්දේ ද චJද්‍රිකාගේ පාලන කාලය තුළදී ය.

ඩඩ්ලි මහත්මා දේශපාලනයේ පූර්වාදර්ශයකි. මෙරට වාමාංශික ව්‍යාපාරයේ පුරෝගාමියා හැටියට සැලකෙන පිලිප් ගුණවර්ධන මහතා පවා වරෙක ඔහුගේ කැබිනෙට්‌ටුවේ සාමාජිකයකුව සිටීමෙන් ම එය පැහැදිලිය. බණ්‌ඩාරනායක පිලිප් වැනි ප්‍රගතිශීලීන් එක්‌ව, මහජන එක්‌සත් පෙරමුණ පිහිටුවා ගෙන, 1956 මැතිවරණයට තරග කරද්දී, ඩඩ්ලිගේ ඥාති සොයුරු ආර්. ජී. සේනානායක මහතා ඡේ. ආර්. හා සමඟ කැලණිය අසුනට තරග කරන විට ආර්. ජී. ට රුකුල් දෙන්න ඩඩ්ලි කැලණියේ ආර්. ජී.ගේ ප්‍රචාරක රැස්‌වීම්වලට ද සහභාගි විය.

තෙවතාවක්‌ ම (1952, 1960 හා 1965) අගමැති පදවියට පත්වීමෙන් ඩඩ්ලි කෙරෙහි පැවැති මහජන ප්‍රසාදය ගැන සිතා ගත හැකිය.


@පුවත් පතක් ඇසුරෙණි 

රජතුමාගේ සිට විධායක ජනාධිපති දක්වා


රජතුමාගේ සිට විධායක ජනාධිපති දක්වා



ඉතිහාසය පුරාම ආණ්ඩු ක්‍රමය වෙනස් වී ඇත්තේ අවශ්‍යතා අනුවයි විධායක ජනාධිපති ක්‍රමය බිහි වූයේ ද ශක්තිමත් නායකත්වයක අවශ්‍යතාවක් තිබු බැවිනි. ඒ බව මනාව ප්‍රකට වූයේ අවසන් වූ මානුෂික මෙහෙයුමේදී දේශීය සහ විදේශීය බලපෑම් වලට යට නොවන නායකත්වයක භූමිකාව ඉතා සාධනීය ලෙස ඉටුවූ බැවිනි. 18 වැනි සංශෝධනය ද එවැනිම අවශ්‍යතාවක් ඉටු කරන්නකි.
රජුගේ බලය අති ශ්‍රේෂ්ඨය. අසීමිතය... ඔහු සාමය පවත්වයි. යුද්ධ කරයි... රටවැසියාගේ ජීවිතය හා මරණය පිළිබඳ සම්පූර්ණ බලය ඔහු අත පවතී. රජයේ අණපනත් උඩරට රාජ්‍යයේ සිරිත් විරිත් සංස්ථා හා සම්ප්‍රදායන්ට අනුකූලව ක්‍රියාත්මක වෙයි. වැදගත් නව නීති සම්පාදනය හා ක්‍රියාත්මක කිරීමට පෙර ප්‍රධාන රදළයන් හා නායක භික්ෂුන් වහන්සේලා සමඟ සාකච්ඡා කිරීම සිරිතකි. රජුගේ අධිකාරය රජුගේ විවිධ නිලධාරීන් මඟින් ක්‍රියාත්මක කෙරේ.”
ජෝන් ඩොයිලි විසින් රචිත A Sketch 08 the Constitution of the Kandyan Kingdom නමැති කෘතියේ එන මේ සටහන මහාචාර්ය එම්. යූ. ද සිල්වා මහතා ශ්‍රී ලංකාවේ ආණ්ඩුක්‍රම විකාශනය හා ජාතික ව්‍යාපාරය නමැති සිය කෘතියට පරිවර්තනය කර තිබුණේ එසේය.
1815 දී කන්ද උඩරට ගිවිසුම අස්සන් කර මෙරට සම්පූර්ණයෙන් ම අධිරාජ්‍යවාදීන් යටතට පත්වීමට පෙර, මෙරට තිබූ පාලන ක්‍රමය පිළිබඳ ඩොයිලි කර ඇති මේ ප්‍රකාශය මෙරට පාලන ක්‍රමය කෙබඳු එකක්දැයි මනා ලෙස වැටහීමක් ලබා දෙන්නකි. 1815 දී උඩරට ගිවිසුම අස්සන් කිරීමත් සමඟ මෙරට පාලනය සම්පූර්ණයෙන්ම සිදුවූයේ බ්‍රිතාන්‍යය කිරීටයට වුවමනා පරිද්දෙනි. බ්‍රිතාන්‍ය කිරීට පාලන පීඩනයේ දැඩි බවට ලැබෙන ස්වදේශික පිළිතුර වූයේ 1818 උඩරට මහ කැරැල්ලයි.
1815 මාර්තු දෙවන දින උඩරට මඟුල් මඩුවේදී ආණ්ඩුකාර රොබට් බ්‍රවුන්රිග් ගේ හා මෙරට දිසාවේවරුන් 11 දෙනකු ගේ අස්සන් සහිත උඩරට ගිවිසුම මේ කැරැල්ලෙන් පසු යම් සංශෝධනයකට ලක්විය. ජෝන් ඩොයිලි ද මූලික වී උඩරට ප්‍රදේශ සඳහා ක්‍රියාත්මක කළ මේ සංශෝධිත ආණ්ඩු ක්‍රමය ඇතුළත් ප්‍රකාශනය වූයේ, 1818 නොවැම්බර් 21 ප්‍රකාශනයයි.
කෙසේ වුවද ලංකාවේ පූර්ණ බලතල ඇති ව්‍යවස්ථාදායකයා බවට පත්වූයේ බ්‍රිතාන්‍යයේ රජුය. ඔහුගේ නියෝජිතයා වූයේ ආණ්ඩුකාරවරයාය.
දිසාපති ජේ. පී. ලුවිස් සමඟ උඩරට ප්‍රධානීන්
“එතැන් සිට එනම් 1818 සිට 1832 දක්වා බ්‍රිතාන්‍යයන් විසින් මෙරට විෂයෙහි පනවන ලද පාලන ක්‍රමය යුද්ධ ආණ්ඩු ක්‍රමයකැයි කිව යුතුය. ඔවුන්ගේ එකම බලාපොරොත්තුව වූයේ ලංකාව තම වෙළෙඳ භාණ්ඩ සඳහා අවශ්‍ය අමුද්‍රව්‍ය ලබා ගන්නා මධ්‍යස්ථානයක් හැටියටත් නිෂ්පාදිත වෙළෙඳ භාණ්ඩ අලෙවි කරන වෙළෙඳ පළක් හැටියටත් දිගටම පාලනය කරගෙන යාමය. එම සූරා කෑමේ පිළිවෙත ආරක්ෂා කරනු සඳහා දැඩි යුදමය ආණ්ඩු ක්‍රමයක් පවත්වා ගැනීමට බ්‍රිතාන්‍ය පාලකයෝ මැළි නොවූහ.”
(ලංකාවේ ආණ්ඩු ක්‍රම විකාශනය - ඩබ්ලියු. ඒ. අබේසිංහ)
කුමනාකාරයේ මර්දනකාරී පාලනයක් ගෙන ගිය ද රටේ සම්පත් සූරා ගත්ත ද, බ්‍රිතාන්‍යයන් මෙරටින් ලබන ආදායමට වඩා මෙරට පාලනය සඳහා වූ වියදම වැඩි විය. එබැවින් මේ ක්‍රමයෙන් මිදීමට අධිරාජ්‍යවාදීන්ට ඕනැ විය. කෝල්බෲක් - කැමරන් කොමිසමේ ප්‍රතිසංස්කරණ බිහිවන්නේ ඒ අවශ්‍යතාව ඉටු කිරීමටය.
දේශපාලන විචාරකයන්ට, විද්වතුන්ට අනුව මේ කොමිසමේ යෝජනාවල ආණ්ඩුක්‍රම විකාශය සඳහා බලපෑ අතිශය වැදගත් සාධක කීපයක් තිබුණි. ව්‍යවස්ථාදායකය හා විධායක මන්ත්‍රණ සභා දෙක පිහිටුවීම ඒ සාධක අතරින් මූලික ඒවා විය.
කෙසේ වුවද කෝල්බෲක් යෝජනා සියයට සියයක් පිළිගැනීමට යටත් විජිත ලේකම් කාර්යාලය සූදානම් නොවීය. විශේෂයෙන් ම ව්‍යවස්ථාදායක සභාවේ සභාපති ලෙස ආණ්ඩුකාරවරයා පත් නොවිය යුතු බවට කෝල්බෲක් කළ යෝජනා පිළිගැනීමට යටත් විජිත කාර්යාලය මැළි විය.
ඒ අනුව ඒ සභාවේ සභාපතිවරයා ලෙස ආණ්ඩුකාරවරයා ම පත්විය. එබැවින් ව්‍යවස්ථාදායක සභාවේ සාමාජිකයන්ට නිදහසේ කරුණු ඉදිරිපත් කිරීමට තිබු අවස්ථාව මඟ හැරිණි.
මේ ව්‍යවස්ථාදායක සභාව සාමාජිකයන් පහළොස් දෙනකුගෙන් සමන්විත විය. මේ සභාවේ විසුළුසහගතම දේ වන්නේ මේ සාමාජිකයන් සියලු දෙනා ආණ්ඩුකාරවරයා විසින් ම පත් කිරීමයි. එබැවින් ආණ්ඩුකාරවරයා විසින් ඉදිරිපත් කරනු ලැබු කෙටුම්පත් සියල්ල කිසිදු බාධාවකින් තොරව සම්මත විය.
කීල්බෲක් යෝජනා කළ ආකාරයටම නොවූවත් විධායක සභාව ද පත්විය. යටත් විජිත ලේකම්, හමුදා අණ දෙන නිලධාරී, නීතිපතී, භාණ්ඩාගාරික හා ගණන් පරීක්ෂක යන රජයේ උසස් නිලධාරීන්ගෙන් මේ විධායක සභාව සමන්විත විය.
සැබැවින්ම මේ සභාව “විධායක” යැයි හැඳින්වුවද කරුණු හරි හැටි පරීක්ෂා කරන විට පැහැදිලි වන්නේ එතැන ද ඇත්තේ “නාමික” බව පමණක් බවය. මන්ද යත් විධායක සභාවේ අදහස් විමසා සිටීම ආණ්ඩුකාරයාගේ යුතුකම වුවද එය පිළිගැනීම හෝ නොගැනීම ආණ්ඩුකාරවරයාගේ කැමැත්ත මත සිදුවූ නිසාය.
පළමු රාජ්‍ය මන්ත්‍රණ සභාව විවෘත කළ දා
මෙරට වර්ග භේදයේ ස්ථාවර පදනමක ආරම්භයත් සිදුවූයේ කෝල්බෲක් ප්‍රතිසංස්කරණ හරහා යැයි කීම අතිශයෝක්තියක් හෝ මුසාවක් නොවන්නේය. ව්‍යවස්ථාදායක සභාව සඳහා පත් කළ නිල නොලත් සභිකයන් හයදෙනා මාර්ගයෙන් ඒ සඳහා මඟ විවර කිරීමට අධිරාජ්‍යවාදීහු කටයුතු කළහ. මේ නිල නොලත් සභිකයන් අතරට යුරෝපියයන් තිදෙනෙක් ද, එක් සිංහලයෙක් ද, එක් දෙමළ ජාතිකයෙක් හා බර්ගර් ජාතිකයෙක් ද පත් විණි.
මේ ව්‍යවස්ථාදායක සභාව අවුරුදු 77 ක් තිස්සේ එනම් 1910 දක්වා අඛණ්ඩව ක්‍රියාත්මක විය. එහිදී සිදුවූ එකම වෙනස උඩරට සිංහලයන් හා මුස්ලිම් ජනතාව වෙනුවෙන් නිල නොලත් මන්ත්‍රීවරු දෙදෙනකු පත් කිරීම පමණි.
“විසිවන සියවස උදාවන විට මේ රටේ ආර්ථික ජීවිතයේ විශේෂ ලක්ෂණයක් දක්නා ලදී. එනම් සවිමත් ආර්ථික පදනමක පිහිටි ස්වදේශීය ධනපති පංතියක හැඟීමය. මෙම ස්වදේශීය ධනපති පන්තිය විසින් ඉංගිරිසි උගත් මැද පන්තිය දා කරන ලද්දේ විය. එහි ප්‍රතිඵලයක් වශයෙන් මෙතෙක් යුරෝපීය ව්‍යාපාරිකයන් විසින් ගෙන ගිය ආණ්ඩුක්‍රම ප්‍රතිසංස්කරණ උද්ඝෝෂණ, ස්වදේශීය ධනපති පන්තිය අතට මාරු විය. 1907 දී පහත රට “වැවිලි කරු සංගමය” බිහිවනු දක්නා ලදී. ඉන් අනතුරුව “ජාතික සංගමය” බිහිව ආවේය. මෙම සංගම් ආණ්ඩු ක්‍රම ප්‍රතිසංස්කරණ උද්ඝෝෂණයේ ප්‍රමුඛ තැනක් ගත්හ.”
(ශ්‍රී ලංකාවේ ආණ්ඩුක්‍රම විකාශනය - ඩබ්ලියු. ඒ. අබේසිංහ)
ව්‍යවස්ථාදායක සභාවේ නිල ලත් මන්ත්‍රී සංඛ්‍යාව 11 දක්වා ද නිල නොලත් මන්ත්‍රීන් සංඛ්‍යාව 10 දක්වා ද වැඩි වූයේ මේ කියූ උද්ඝෝෂණවල ප්‍රතිඵලයක් හැටියටය.
මෙවැනි ආණ්ඩුක්‍රම ප්‍රතිසංස්කරණයක් සිදු වුවද ආණ්ඩුකාරවරයාගේ බලතල සෙලවුණේ නැත.
ඉහත ප්‍රතිසංස්කරණ මැකලම් ආණ්ඩුකාරවරයාගේ හා යටත් විජිත භාර ලේකම් කෲව් ආදිපාදවරයාගේත් අදහස් අනුව සිදුවිය. එබැවින් මේ ප්‍රතිසංස්කරණ හඳුන්වනු ලැබුවේ කෲව් - මැකලම් ප්‍රතිසංස්කරණ ලෙසය.
1910 සිදුවූ මේ වෙනස්කම් වලින් ආණ්ඩුක්‍රම ප්‍රතිසංස්කරණ ඉල්ලා උද්ඝෝෂණය කළ ස්වදේශිකයන් සෑහීමකට පත් වූයේ නැත. එබැවින් 1920 දී නැවත ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා ප්‍රතිසංස්කරණ ඇති විය. ඒ අනුව ව්‍යවස්ථාදායක සභාවේ මුළු මන්ත්‍රීන් සංඛ්‍යාව 37 දක්වා වැඩිවිය. ඉන් දාහතර දෙනකු නිල ලත් පිරිස වූ අතර බහුතරය වූ විසිතුන්දෙනා නිල නොලත් සාමාජිකයන් විය. මේ වෙනස්කම්වලින් ද ආණ්ඩුකාරවරයාගේ බලතල සෙලවුණේ නැත. එමෙන්ම ස්වදේශික උද්ඝෝෂකයෝ ද සිය උද්ඝෝෂණ දිගින් දිගටම පැවැත්වූහ. එහෙත් මේ වන විට කෝල්බෲක් ප්‍රතිසංස්කරණවල අධිරාජ්‍යවාදී පරමාර්ථ ඉටුවී තිබුණි. එතෙක් එක් වී උද්ඝෝෂණය ගෙන ගිය සිංහල, දෙමළ ජනතාව දැරූ මත නිසා දෙකඩ වී සිටි අතර ඔවුන් ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා ප්‍රතිසංස්කරණ යෝජනා ද ලබා දුන්නේ වෙන වෙනමය.
1924 දී මැනිං ආණ්ඩු ක්‍රමය බිහි වන්නේ එහි ප්‍රතිඵලයක් හැටියටය. ඒ අනුව එම ව්‍යවස්ථාදායක සභාවේ මන්ත්‍රී සංඛ්‍යාව 49 ක් විය. මේ පිරිසෙන් දොලොස් දෙනකු නිල ලත් මන්ත්‍රීවරුන් වූ අතර ඉතිරි 37 දෙනා නිල නොලත් මන්ත්‍රීවරු විය.
මැනිං ක්‍රමය යටතේ ආණ්ඩුකාරවරයාගේ බලතල සම්බන්ධයෙන් යම් වෙනසක් සිදුවිය. එනම් ආණ්ඩුකාරවරයා ව්‍යවස්ථාදායක සභාවේ මුලසුන ගනු ලැබුවේ විශේෂ අවස්ථාවලදීය. මෙහිදී ආණ්ඩුකාරවරයා යම් කිසි විදියකින් අනුශාසකවරයකුගේ තත්ත්වයට පත් කෙරුණ ද ව්‍යවස්ථාදායක සභාවට පූර්ණ ව්‍යවස්ථාදායක බලතල ලැබුණේ නැත.
ඩොනමෝර් ආණ්ඩු ක්‍රමය බිහි වන්නේ මැනිං ආණ්ඩු ක්‍රමය බෙහෙවින් අවුල් සහගත තත්ත්වයකට පත්වූ පසුය. ඩොනමෝර් කොමිසමේ වාර්තාවට අනුව ප්‍රධාන යෝජනා පහක් විය.
සර්වජන ඡන්ද බලය ප්‍රදානය කිරීම, රාජ්‍ය මන්ත්‍රණ සභාවක් පිහිටුවීම, විධායක කාරක සභා ක්‍රමයක් ඇති කිරීම, රජයේ ප්‍රධාන කටයුතු රාජ්‍ය නිලධාරීන් තිදෙනකු යටතේ තැබීම, ආණ්ඩුකාරතුමාගේ බලතල සංශෝධනය කිරීම එම යෝජනා පහ විය.
ඩොනමෝර් ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාව එවකට පැවැති ව්‍යවස්ථාදායක සභාවෙන් සම්මත වූයේ වැඩි ඡන්ද දෙකකින් පමණි. එබැවින් එය ද මෙරට සාර්ථක ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවක් නොවන බව එයින්ම පැහැදිලි විය.
72 නව ව්‍යවස්ථාව ගැන සාකච්ඡා කරමින්
කෙටියෙන් කියතොත් මේ සියලු ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා සංශෝධන හිසරදයට කොට්ටා මාරු කිරීමක් බඳු විය. සෝල්බරි ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාව බිහිවන්නේ මෙවැනි වාතාවරණයක් යටතේය. ඩොමීනියන් තත්ත්වයට පෙර මඟ සැලසූ සෝල්බරි ආණ්ඩු ක්‍රමයේ සැබෑ නිර්මාපාකයා වූයේ ලංකා විශ්ව විද්‍යාලයේ උප කුලපතිව සිටි සර් අයිවර් ජෙනින්ස් ය. “ඇමැතිවරුන්ගේ කෙටුම්පත” නමැති මේ ව්‍යවස්ථාව සෝල්බරි කොමිසම විසින් සම්පූර්ණයෙන්ම පිළිගෙන තිබිණි.
මේ යෝජනා සම්බන්ධයෙන් බ්‍රිතාන්‍ය රජය සාකච්ඡා පැවැත්වූයේ ඩී. ඇස්. සේනානායක මහතා සමඟය. ඔහු එවකට රාජ්‍ය මන්ත්‍රණ සභාවේ සභානායකව සිටියේය.
කෙසේ වුවද අයිවර් ජෙනින්ස් ගේ ඇමැතිවරුන්ගේ කෙටුම්පත හෙවත් සෝල්බරි ව්‍යවස්ථාව 1945 දී රාජ්‍ය මන්ත්‍රණ සභාව විසින් සම්මත කර ගත්තේය.
මන්ත්‍රණ සභාව එය කෙතරම් පිළිගත්තේ ද කියතොත් ඊට විරුද්ධව ලැබුණේ ඡන්ද තුනක් පමණි. පක්ෂව ඡන්ද 51 ක් ලැබී තිබිණි.
මේ නව ව්‍යවස්ථාව යටතේ අලුත් පාර්ලිමේන්තුව බිහිවිය. 1947 පැවැති මැතිවරණයෙන් පසුව නව පාර්ලිමේන්තුව ආරම්භ විය.
“නව පාර්ලිමේන්තුවට බ්‍රිතාන්‍ය රජය විසින් තවත් නියෝගයක් (රාජාඥාවක්) එවනු ලැබීය. එනම් 1947 නිදහස් පණතයි. එම නිදහස් පණත ද, ලංකා පාර්ලිමේන්තුව විසින් පිළිගන්නා ලදී. ඒ අනුව 1948 පෙබරවාරි 4 වැනිදා සිට, ලංකාව බ්‍රිතාන්‍ය කිරීටයට යටතේ ඩොමීනියන් රාජ්‍යයක් බවට පත්විය.”
(“ශ්‍රී ලංකාවේ ආණ්ඩුක්‍රම විකාශනය”)
1947 සිට 1972 මැයි 22 දා තෙක් මෙරට පැවැතියේ සෝල්බරි ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවයි. “සෝල්බරි ව්‍යවස්ථාව විසින් අප වෙත ප්‍රදානය කරන ලද්දේ වෙස්මිනිස්ටර් ක්‍රමයේ ආණ්ඩු ක්‍රමයක් බව ප්‍රකට කාරණයකි. එමඟින් බිහි වුණු ඩොමීනියන් රාජ්‍ය තුළ මෙරට ජනතාවට භුක්ති විඳීමට ලැබුණේ අඩාල වූ ව්‍යවස්ථාදායක නිදහසක් බව ද එපමණටම ප්‍රකට කාරණයකි.”
(“”ශ්‍රී ලංකාවේ ආණ්ඩුක්‍රම විකාශනය”)
කෙසේ වුවද මෙරටට සම්පූර්ණ නිදහස දිනාගැනීම වෙනුවෙන් 1972 වෙන තෙක් අපගේ දේශපාලන නායකයන්, විද්වතුන් මෙන්ම ජනතාව ද සිය අධිෂ්ඨානය ක්‍රියාවලියකට පෙරළූහ. අනෙක් පැත්තෙන් බ්‍රිතාන්‍ය පාර්ලිමේන්තු ආකෘතිය සම්පූර්ණයෙන්ම පාහේ මෙරට පාර්ලිමේන්තුවේ ද ක්‍රියාත්මක විය.
1948 දී මෙරට නිදහස ලැබුණ බව කියැවුණි ද පූර්ණ ව්‍යවස්ථාදායක නිදහසක් ලැබුණේ 1972 නීතිගත කළ ජනරජ ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවත් සමඟය. තවත් විදියකින් කියතොත් ශ්‍රී ලංකාව නිදහස්, ස්වෛරී, ස්වාධීන ජනරජයක් බවට පත් වූයේ මේ ව්‍යවස්ථාවත් සමඟය.

“ව්‍යවස්ථාදායකය, විධායක, අධිකරණ යන ත්‍රිවිධාකාර බලය හෙවත් පරමාධිපත්‍ය ජනතාව වෙත පවරනු ලැබිණි. අගමැති, කැබිනට් මණ්ඩලය, ජාතික රාජ්‍ය සභාව බල කේන්ද්‍රය කොට ගනු ලැබිණි.”
(“දේශපාලන විද්‍යාවේ මූලිකාංග 2” ඩබ්ලියු. ජයවර්ධන)
1972 දී බිහි වූ පළමු ජන රජ ආණ්ඩු ක්‍රම ව්‍යවස්ථාවේ ආයුෂ සීමා වූයේ වසර හයකට පමණි. 1977 දී පැවැති මැතිවරණයෙන් සියයට අසූවක ආසන සංඛ්‍යාවක් දිනමින් බලයට පත්වූ එජාප ආණ්ඩුවට විධායක ජනාධිපති ක්‍රමය සහිත ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාව සම්මත කර ගැනීම කිරි කනවා වැනි වැඩක් විය. 1977 බලයට පත් එජාප ආණ්ඩුවේ අගමැති ජේ. ආර්. ජයවර්ධන මහතා විධායක ජනපති බවට පත්වන්නේ එලෙසය. ජේ. ආර්. ජයවර්ධන මහතා විසින් රචිත යුගයක පිය සටහන් නමැති සිය ස්වයං ලිඛිත චරිතාපදාන කෘතියේ විධායක ජනාධිපති ක්‍රමය පිළිබඳ සටහනක් තබා ඇත්තේ මෙලෙසය.
“ඡන්දයෙන් තෝරා ගත් විධායක ජනාධිපති ක්‍රමය 1978 සිට ක්‍රියාත්මක විය. මේ පිළිබඳ මූලික අදහස මගේය. මේ පිළිබඳ මුල්ම යෝජනා මවිසින් කරන ලද්දේ 1965 - 70 කාලය තුළ පැවැති ඩඩ්ලි සේනානායක මහතාගේ ආණ්ඩුවේ ඇමැති කෙනකු හැටියට සිටියදීය... තෝරා පත්කර ගනු ලබන ව්‍යවස්ථාදායකයට අවශ්‍ය පදයට නටන්නේ නැතිව පාර්ලිමේන්තුවෙන් පක්ෂයෙන් දෝෂාරෝපණයක් එල්ල වීම ගැන බියක් නැතිව නිවැරැදිව එහෙත් ජනපි‍්‍රය නැති තීරණ ගැනීමට ශක්තියක් ඇතිව බලයේ රැඳී සිටීමට එබඳු විධායකයකට හැකිය. අද අප මුහුණපා සිටින සංවර්ධන වන රටකට මෙය ඉතාමත් අවශ්‍ය ක්‍රමයකැයි මට සිතේ.”
ජයවර්ධන මහතා විධායක ජනාධිපති ධුරය ගැන එසේ පැවසුව ද 1972 ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවේ නිර්මාතෘ වූ ආචාර්ය කොල්වින් ආර්. ද සිල්වා මහතා එම ක්‍රමය ගැන දැරුවේ මෙවන් අදහසකි.
“පසුගිය වසර පනහ තුළ ක්‍රමයෙන් වර්ධනය වූත් අපේ රටේ ජනතාවට හුරුපුරුදුව තිබෙන්නා වූත් ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී පාර්ලිමේන්තු ක්‍රමය නව ව්‍යවස්ථාවෙන් අහෝසි කෙරේ. තිබෙන ව්‍යවස්ථාව වෙනුවට මූලික වශයෙන් වෙනස් ව්‍යවස්ථාවක් ඇති කෙරේ. එය ඇමරිකානු ජනාධිපති ක්‍රමයට සම කළ හැකිය. එහෙත් ප්‍රංස ආණ්ඩු ක්‍රමයෙන් ද යම් ලක්ෂණයන් ඊට අඩංගු කර ඇත. ඒ දෙකෙහිම ඇති දුර්වලකම් මේ මිශ්‍රණයේ ඇතත් දෙකෙන් එකක හෝ තිබෙන වාසි එකක්වත් ලැබෙන්නේ නැත.”
කෙසේ හෝ වේවා එජාපය මේ ව්‍යවස්ථාව යටතේ වසර 17 ක් අඛණ්ඩව සිය පාලනය ගෙන ගියේය. මේ වසර 17 ට ම විධායකය ඔවුන්ට අගතියක් බවට පක්ෂය ප්‍රසිද්ධියේ ප්‍රකාශයන් නොකළේය.
එහෙත් 1994 දී ශ්‍රීලනිපය ප්‍රමුඛ පොදු පෙරමුණ මහ මැතිවරණයට ඉදිරිපත් වූයේ ද එතැන් පටන් සියලුම මැතිවරණවලට ඉදිරිපත් වූයේ ද මේ කියන විධායක ක්‍රමය අහෝසි කරන බවට ප්‍රකාශ කරමින්ය.
පොදු පෙරමුණු සන්ධානයෙන් පසුව මැතිවරණවලට සන්ධානගත වූ එක්සත් ජනතා නිදහස් සන්ධානයේ ප්‍රධාන මැතිවරණ පොරොන්දුවක් වූයේ ද විධායක ජනාධිපති ධුර අහෝසි කිරීමය.
එහෙත් අද දක්වා ක්‍රියාත්මක නොවී ඇත්තේ ද මෙරට දේශපාලනයේ උතුරු නැඟෙනහිර යුද්ධය හා සමානව ම කථිකාවට ලක්වූ මේ විධායක ජනාධිපති ක්‍රමයය. පුදුමය යනු එහි මාතෘත්වය දරන එජාපය අද වන විට අනෙක් පක්ෂවලටත් වඩා තදබල ලෙස විධායක ජනාධිපති ක්‍රමය ප්‍රතික්ෂේප කරමින් සිටීමයි. ඉදිරියේදී සිදු කිරීමට නියමිත නව ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයේදී විධායක ජනාධිපති ක්‍රමය අහෝසි නොකරන්නේ නම් ව්‍යවස්ථා සංශෝධනයට තම සහය නොදෙන බව ද එජාපය සෘජු ලෙසම කියා සිටී. විධායක ජනපති ධුරයේ ඉතිහාසය රටට සෙතක් කර නොමැති බවට අද චෝදනා කරන්නේ ද විපක්ෂයේ සිටින එජාපයයි.
1815 සිට මේ දක්වා ව්‍යවස්ථා සංශෝධන දෙස බලන විට පැහැදිලි වන්නේ සියලු සංශෝධනයන් සිදුව ඇත්තේ විධායකය හා ව්‍යවස්ථාදායක අතර බල තුලනයක් උදෙසා බවය. එහෙත් විධායකය කිසි විටෙක ව්‍යවස්ථාදායකයේ බලය සම කරනු නොලැබුවේය. අගමැති ප්‍රමුඛ පාර්ලිමේන්තු ක්‍රමය තුළ ද බලවතා වූයේ අගමැතිය. තරු වට කර සිටින “හඳක්” ලෙස පාර්ලිමේන්තු ක්‍රමයේ අගමැතිවරයා හැඳින්වූයේ ඒ නිසාය.
විධායක ජනපති, “හිරු” නම් පාර්ලිමේන්තු අගමැති ක්‍රමය සඳක් වීමෙන් එහි රශ්මියේ දැඩි හා සෞම්‍ය ගතියේ වෙනසක් ඇතැයි යමෙකු තර්ක කරන්නට පුළුවන. එහෙත් මේ දැඩි බව සෞම්‍ය ගතිය තීරණය වන්නේ බලය කේන්ද්‍ර වන නායකයා මත බව ද යමකු කියන්නට පුළුවන.
අනෙක් පැත්තෙන් ඒ මෘදු බව හෝ දැඩි බව තීරණය වන්නේ ද, එවැනි තත්ත්වයකට මඟ පාදන්නේ ද ජනාධිපති හෝ අගමැති ව්‍යවස්ථාදායකට වග කියන ප්‍රමාණයේ අඩු වැඩිය මත බව ද යමෙකුට හැඟෙන්නට පුළුවන.  


@පුවත් පතක් ඇසුරෙණි @